communico, communicas, communicare A, communicavi, communicatum

Meta Informationen

A-Konjugation (1)

Zeiten

Indikativ
Konjunktiv

Aktiv
Passiv

Person	Singular	Plural
1.
2.
3.

Infinitive

	Aktiv	Passiv
Gleichztgk. (Präsens)	communicare	communicari
Vorztgk. (Perfekt)	communicavisse	communicatum esse
Nachztgk. (Futur)	communicaturum esse	communicatum iri

Partizipien

Sg.	Männlich	Weiblich	Sächlich
Nom.
Gen.
Dat.
Akk.
Vok.
Abl.
Pl.	Männlich	Weiblich	Sächlich
Nom.
Gen.
Dat.
Akk.
Vok.
Abl.

Gerundium

Die Gerundium Formen gibt es nur in der Einzahl (Singular).

Sg.	Gerundium
Nom.	communicare
Gen.	communicandi
Dat.	communicando
Akk.	communicandum
Vok.	communicare
Abl.	communicando

	Männlich	Weiblich	Sächlich
Nom.
Gen.
Dat.
Akk.
Vok.
Abl.

Imperative & Supina

	Singular	Plural
Imperativ	communica!	communicate!

	Supinum
Type I	communicatum
Type II	communicatū

Beispiel-Sätze

ione civitas erat, quod primus ille de plebe consul bellum suis auspiciis gesturus esset, perinde ut evenisset res, ita communicatos honores pro bene aut secus consulto habitura.

~ Livy, VII

Sed ne soli mihi hodie didicerim, communicabo tecum quae occurrunt mihi egregie dicta circa eundem fere sensum tria, ex quibus unum haec epistula in debit

~ Seneca, Epistulae Morales, Liber I

Annum fere una sunt, cum et de societate multa inter se communicarent et de tota illa ratione atque re Gallicana; neque interea verbum ullum interposuit Naevius aut societatem

~ Cicero, Pro Quinctio

His constitutis rebus et consilio cum legatis et quaestore communicato, ne quem diem pugnae praetermitteret, oportunissima res accidit, quod postridie eius diei mane eadem et perf

~ Caesar, Bellum Gallicum IV

Finde mehr Lateinische Textstellen in der Latin is Simple-Bibliothek

Als Spam markieren