incolumis/incolume, incolumis M Adjective

nec nova, quod tecum loquor, est iniuria nostra, incolumis cum quo saepe locutus eram.

Omnes qui se incolumis volent sequentur auctoritatem consulis soluti a cupiditatibus, liberi a delictis, cauti in periculis, non timi

dum stabat regno incolumis regumque vigebat conciliis, et nos aliquod nomenque decusque gessimus.

st supra se gradum non habet, si modo illi virtus inest, si illam adversa non minuunt, si manet etiam comminuto corpore incolumis: manet autem.